پیشنهاد تماشای فیلم پدر 2020 با بازی آنتونی هاپکینز

نویسنده : amazon

سینمای سال‌های اخیر از یک سو مملو از نمایش و از سوی دیگر مملو از اخلاق‌سازی است. یکی یکی فیلم هایی اکران می شوند که یا باید با رنگارنگی و پویایی خود ما را به وجد بیاورند یا هنجارهای جدیدی از زندگی را به ما بیاموزند...

و در میان این فیلم ها در سال 2020، «پدر» ظاهر شد. یک جواهر واقعی، یک فیلم محاوره ای آرام و در عین حال فوق العاده فشرده بر اساس یک نمایشنامه تئاتر.

این نمایشنامه توسط فلوریان زلر نوشته شد و اولین بار در سال 2012 در فرانسه روی صحنه رفت. نویسنده در سال 2017 فیلمنامه را برای آنتونی هاپکینز ارسال کرد و امیدوار بود فرصتی برای ساخت فیلمی با این بازیگر درخشان پیدا کند. و همه چیز درست شد

نقش های اصلی فیلم "پدر" دوئت درخشانی از آنتونی هاپکینز و اولیویا کولمن را ایفا کردند. اجرای آنتونی هاپکینز به سادگی فوق العاده است. بنابراین، تعجب آور نیست که او یک تندیس اسکار برای نقش همنام خود دریافت کرد. اولیویا کولمن که نقش دختر پیرمرد را بازی می کرد فقط شایسته تشویق است. به نظر می رسد لبخند او یکسان است، اما چقدر در «پدر» و «فلی بگ» متفاوت به نظر می رسد. بقیه بازیگران زیر سایه این دو نفر ماندند. علاوه بر این، ما در مورد ستاره هایی قدر قدرت صحبت می کنیم. مارک گاتیس (دکتر هو، شرلوک). و روفوس سوئل، که علیرغم نقش‌های به یاد ماندنی زیاد، به‌ویژه به عنوان پتروشیو مزاحم اما جذاب در مینی سریال شکسپیر به شیوه‌ای جدید تحت تأثیر قرار گرفتم. به طور کلی بازیگران این فیلم را خیلی کم می بینید. فیلم شبیه تئاتر است شاید چون بر اساس یک نمایشنامه بوده یا دلیل این امر تمایل کارگردان به تقویت فضای ظالمانه است.

«پدر» داستان رابطه یک مرد مسن و دخترش است. پیرمرد به زوال عقل مبتلا شد و دخترش برای او پرستار گرفت. با این حال، خلق و خوی سنگین پیرمرد باعث می شود تا پرستاران از این کار خودداری کنند...

از توضیحات ممکن است به نظر برسد که این فیلم مربوط به «عشق» ساخته میشائیل هانکه در سال 2012 است. یک مرد مسن در یک آپارتمان حبس شده است، نمی تواند با دخترش درک متقابل پیدا کند و باید با بیماری و همچنین حضور یک غریبه کنار بیاید. در واقع، اگرچه فیلم‌ها مستقیماً در داستان تلاقی نمی‌کنند، اما هنگام تماشای فیلم «پدر» ناخواسته «عشق» درخشان را به یاد می‌آورد. این مقایسه بیشتر به این دلیل است که این دو شاهکار واقعی پیری و ناتوانی هستند.

فردی که از زوال عقل رنج می برد و توانایی تشخیص دیگران و به یاد آوردن خود را از دست می دهد، قهرمان کمیاب در فیلم ها نیست. اما هیچ کدام را نمی توان با "پدر" مقایسه کرد! می توانید به «ون گوگ» 2018، «نوت بوک» 2004، «هنوز آلیس» 2014 و بسیاری دیگر فکر کنید. اما همه این فیلم ها دنیای شخصی را به ما نشان می دهند که حافظه و حس واقعیت را از بیرون از دست می دهد.

"پدر" به نوبه خود ما را بی رحمانه در دنیای مردی غوطه ور می کند که واقعیت گذشته و حال را از یکدیگر و از داستان های تخیلی جدا نمی کند... این یک تجربه فوق العاده قدرتمند و فراموش نشدنی است. فیلمی با بازی و فیلمبرداری درخشان که در آن نمی توان به صراحت گفت چه چیزی بود و چه چیزی نبود. چون همه چیز بود، همه چیز درست است و همه چیز در عین حال دروغ است.

در سینما، فیلم‌هایی متمایز می‌شوند که بیننده بیشتر از شخصیت‌ها بداند. فیلم هایی هم هست که شخصیت و بیننده با هم به حقیقت پی می برند. و سپس فیلم هایی وجود دارد که در آن شخصیت ها بیننده را به سمتی  هدایت می کنند و او را مجبور می کنند دروغ را باور کنند. فیلم هایی مانند «جوکر»، «ذهن زیبا»، «باشگاه مبارزه»، «حس ششم»، «بانوی آهنین» مورد تحسین تماشاگران در سراسر جهان هستند. با این در حال، فیلمی به عنوان "پدر"  ما در دنیایی غوطه ور شده ایم که در آن واقعیت مانند فیلم "Inception" به مجموعه ای از رویاها تبدیل شده است. افراد، عواطف، افکار و مکان ها، گذشته و حال، کاملاً خودسرانه و غیرقابل کنترل به فضای واقعیت وارد و خارج می شوند.

در «ذهن زیبا»، «هنوز آلیس» و فیلم‌های مشابه، ما مخاطب با شخصیت‌ها همدلی می‌کنیم و برایشان متاسفیم. در «جوکر» و «حس ششم» ما خوشحالیم که حقیقت را یاد می‌گیریم و احساس آرامش می‌ کنیم. و در «پدر»، ما، مانند قهرمان آنتونی هاپکینز، با درماندگی سعی می کنیم بفهمیم چه چیزی غیرممکن است.

فیلمی باورنکردنی که وحشت فقدان مرز در درک واقعیت و از دست دادن کنترل را به شما منتقل می کند. حتما تماشای فیلم پدر را توصیه می کنم.