در سینما جنازهی انسانها، مخصوصا آنهایی که به شکلهای مرموزی مُردهاند همیشه همچون صندوقچهی بستهای بودهاند که روی آن نوشته شده: «پر از راز و رمز. از باز کردن آن خودداری کنید». چه هشدار بیهودهای! چه کسی را میشناسید که برای باز کردن آن و پردهبرداری از این راز و رمزها وسوسه نشود؟ چون جنازهها بزرگترین اثر فیزیکی باقیمانده از یک زندگی و از یک مرگ هستند. چیزی که دربارهی همهی ما صدق میکند. بر روی سطح پوستمان، فضای خالی زیر ناخنهایمان و تغییر و تحولِ ترکیببندی بدنمان، سرنخهایی از محل زندگی، نحوهی زندگیمان و چگونگی به سرانجام رسیدن آن وجود دارد. سرنخهایی از غذاهایی که خوردهایم، جراحتهایی که دریافت کردهایم و زخمهایی که به جا ماندهاند. فقط به یک کالبدشکافِ حرفهای، چندتا تیغ و اره و چاقو و یک میز تشریح نیاز داریم تا گذشتهمان از درون بدن بیحرکتمان خارج شود. فکر ترسناک و به همان اندازه اعجابانگیزی است. «کالبدشکافی جین دو»، فیلم جدید آندره اُودرال با این ایدهی هیجانانگیز کار دارد.این کارگردان نروژی قبل از این فیلم، بیشتر از هرچیزی با «شکارچی ترول» (Trollhunter) شناخته میشد. فیلمی مستندوار در زیرژانر «تصاویر یافتشده» که در دل طبیعت خیرهکنندهی نروژ جریان داشت و دربارهی فیلمسازان جوانی بود که متوجه میشوند ترولها واقعیت دارند و جمعیت و قلمروی زندگی آنها د, ...ادامه مطلب